Het is eigenlijk wel heel frappant: toen ik naar de dienst van de Evangelisch Lutherse Gemeente luisterde op Palmzondag, sprak de voorgaande predikant over het omslagpunt dat Palmzondag eigenlijk is tussen een feestelijke intocht en de lijdensweek. Zo vergaat het mij ook deze zondag, en niet alleen deze, maar ook alle andere coronazondagen. Eerst ben ik tijdens de online dienst heel erg blij om iedereen weer te horen, de predikant, de geweldige organist op het vertrouwde orgel, een bekende psalm. Maar allengs komt het gemis over het feit dat we elkaar niet kunnen ontmoeten. Ik vier mijn gemeente en alle mooie herinneringen die ik eraan heb, maar ik mis altijd iets. Zo’n conflict past perfect in deze Stille Week. Het gemis mag er zijn, maar ook de intense blijdschap met wat was en wat ooit weer komen gaat. Daar ben ik dankbaar voor!

Kerkganger