Bidden, wat is dat eigenlijk en hoe doe je dat?

Toen ik nog een klein kind was bad ik snelle prevelgebedjes bij de maaltijden en het slapen gaan. De helft ervan begreep ik niet en het maakte niet dat er meer te eten was en de nachtmerries werden er ook niet minder door.

Iets later werden het verlanglijstgebeden, altijd maar weer vragen, en ook dat hielp niet echt. En in de pubertijd werd het zelfs van laat nu maar eens zien. Ook dat werkte niet.

In de volgende decennia kwam er hooguit nog eens een schietgebedje, waar ik me dan eigenlijk geen raad mee wist en ook niet wist waarom ik ze uitsprak.

En nu? Weet ik intussen wat bidden is?

Soms is het dat moment voor de kerkdienst wanneer de koster nog in de touwen van de kerkklok hangt, dat moment om even helemaal stil te worden en me open te stellen, misschien is dat wel een vorm van gebed. Of het moment dat ik de hemelse muziek van Bach of Böhm hoor en gelijktijdig alles in me stil wordt. Ook een wandeling langs het strand kan zo werken. Gewoon geen gedachten meer, alleen maar stilte en leegte. En tenslotte, een eeuwenoud gebed, dat nog steeds en telkens weer over de hele wereld gebeden wordt: het gezamenlijk uitspreken van het ‘Onze Vader’ blijft iets heel bijzonders. Maar uiteindelijk gaat het voor mij altijd maar om één ding:

"Heer,
help mij,
ik kan het niet
(alleen)."

(Citaat uit ‘Een andere Psalm’ van Roelof Jonker)