We mogen weer met zeventig mensen aanwezig zijn. In al m’n enthousiasme de enige man, die van de autodienst gebruik maakt, gebeld. “Zal ik je morgenvroeg ophalen?”
“Je overvalt me er wel mee.” We spreken 9:10 uur af.
Zondagmorgen toch maar even aangebeld. Waar blijft hij? “Ik kom, helaas is de thuiszorg te laat.”
Eindelijk zitten we in de auto, rollator achterin. Maar o jee, de auto start niet meer. Wat nu?
“Zullen we dan maar lopend gaan?” zegt de meerijder. Gezien de tijd, de afstand en het tempo van lopen, lijkt me dat geen optie.
De man besluit om dan maar gewoon thuis naar de kerktelefoon te luisteren. Ik loop naar huis en stuur een berichtje naar m’n vrouw die in de kerk op me wacht.

Dan maar thuis kerkdienstgemist volgen. Nu wel heel toepasselijk.