Op 1 januari werd ik vol goede moed wakker. Ik wenste mijn dierbaren het allerbeste voor het nieuwe jaar. Ik luisterde naar de zondagse kerkdienst. Ik herinnerde mezelf aan mijn goede voornemens. Zo op het eerste gezicht nobele voornemens, die mij tot een beter (christen)mens zouden maken.

Minder suikers en vetten verorberen, meer aan goede doelen geven, meer in de buitenlucht bewegen, en mijn familie en vrienden nog meer laten blijken hoeveel ik van ze houd en ze waardeer. Elk jaar weer heb ik diezelfde voornemens. En ook elk jaar weer verflauwen ze na een paar dagen. Hoe kan dat toch elke keer, vraag ik me af. Sommige voornemens zijn toch niet zo moeilijk om na te leven? Ik heb toch altijd de beste bedoelingen? Waarom loopt het dan toch altijd stuk?

Ik ben niet de enige voor wie dit een terugkerende frustratie is. Er is zelfs elk jaar een dag waarop mensen zich naar verluid meer ongelukkig en gedeprimeerd voelen dan normaal: Blue Monday. De feestdagen zijn weer geweest, en van goede voornemens is voor de zoveelste keer weer niets gekomen. Wat is dat toch? Is het nieuwe van het jaar er dan zo af dat we weer in oude patronen kunnen vervallen? Of is er misschien meer aan de hand?

Ik heb wel een theorie. Ik heb hierboven maar liefst vier goede voornemens genoemd, die ik alle vier tegelijkertijd in gelijke mate waar wil maken. Dit is een valkuil die er juist voor zorgt dat ik al na een dag door de bomen het bos niet meer zie. En volgens mij ben ik niet de enige die die valkuil heeft. In deze wereld verwachten we allemaal dat we succes hebben in alles wat we doen. We mogen op geen enkele manier falen of zelfs maar het succes even uitstellen. Alles moet zo snel mogelijk en zo goed mogelijk. En er zijn nog maar weinig plekken waar dat gevoel niet overheerst.

Ik kan me in de kerk soms even inbeelden hoe het is om onvoorwaardelijk te worden liefgehad, zelfs al lukt het allemaal niet in één keer. Daar hoor ik in de preken en de liederen keer op keer dat we prachtige mensen zijn, die door God al lang zijn geaccepteerd zoals we zijn. Maar toch moet het elke keer als ik mijn dagelijkse leven weer inga toch nog beter en anders. In januari wordt dit voor mij wel extra duidelijk.

Mijn goede voornemen zou eigenlijk moeten zijn: Accepteer jezelf zoals God jou al lang heeft geaccepteerd. Wees blij met alles wat al goed gaat. En als je iets wilt veranderen in het komende jaar, bedenk dan heel goed of je dat echt voor jezelf doet, of voor de wereld. Dit zal ik in 2023 nog vaak tegen mezelf blijven herhalen. Zo haal ik de kerk een klein beetje meer naar de rest van mijn leven.