Met een zekere regelmaat ga ik naar Spoor van Licht in de Martinikerk. Laatst vertelde ik een vriendin dat ik daar diezelfde avond weer naartoe zou gaan. Zij vroeg wat ik daar deed en zocht. Ja, wat zocht ik? Een moment van contemplatie, me leeg kunnen maken en openen. Dat laatste ontlokte bij haar de vraag of ik dan niet bang was op zo’n moment slechte energie binnen te krijgen. Eerst verbaasde ik me – nooit aan gedacht – maar het bleef ergens in mijn hoofd rondmalen. Slechte energie binnenkrijgen? Maar dat is helemaal niet nodig, het kwade zit in mij en is deel van mij. Die avond in de kerk vocht ik met mijn demonen en kwam de rust niet. Net toen ik al berustend de kerk weer uit wilde lopen, speelde iemand plotseling ‘Vater unser im Himmelreich’ van Georg Böhm op het grote orgel. Ik bleef toch nog even en de zo verlangde rust was er en tijdens dit gebed kwam er toch ook even die vonk.