Als ik na de aswoensdagvesper bij mijn fiets aankom, is het druk in de fietsenstalling. Ik ben me ineens enorm bewust van het feit dat er een vet zwart kruis op mijn voorhoofd zit. Het voelt ongemakkelijk, kwetsbaar. Zojuist in de kerk hoorde ik dat het een teken van solidariteit en verbinding is. Buiten voelt het eerder vervreemdend dan verbindend. Daar zit ook solidariteit natuurlijk, veel mensen staan op afstand van de maatschappij en de wereld om hen heen. Getekend door dingen die niet met een washand te verhelpen zijn. Meer missend dan ik de komende veertigdagentijd ga doen. Ik haal eens diep adem, bedwing de neiging mijn voorhoofd schoon te boenen en fiets naar huis met een hart dat kalmer is dan toen ik om zes uur de kerk in vloog.