Bij een van de vele huwelijkssluitingen in onze kerk waarbij ik als koster aanwezig ben, komt een jochie van een jaar of negen naar me toe. “Mijnheer, is het echt waar dat het spóókt in deze kerk?”

“Hoe kom je dáár nou bij?” zeg ik, wenkbrauwen opgetrokken.

“Nou, op dat bord daar staat: Kom Geest van God!” zegt hij heel serieus. Hij snapt werkelijk niet dat ik in de lach schiet. Zo geestig – sorry, verkeerd woord hier – was dit toch niet?

Alle gekheid op een stokje: zo gauw kunnen onze bijbelse noties dus misverstaan worden – iemand die in een heel andere context zit, van sprookjes en van spookverhalen, vult onze woorden zomaar anders in. Hoeveel volwassenen zouden er zijn die op dezelfde manier niks begrijpen van onze doorsnee kerkdienst?