Onlangs ging ds. Nick Everts voor in de doopsgezinde kerk voor de kleine oecumene. Dit betekende dat deze zomerse dienst ook voor de remonstranten, de lutheranen en de evangelische broedergemeente gegeven werd. Het thema was: een zomerse schreeuw in de diepte. Tijdens de dienst kwam het woord echo een paar keer terug, als een antwoord op een roep in een diepte. Die echo… Die zette me aan het denken. Ooit, in een ver verleden, beleefde onze stad een roerige tijd. Er was oorlog in zo ongeveer heel Europa, en ook wij bleven niet gespaard. En daarna de ontzetting, de bevrijding, die weer blijdschap gaf aan de bewoners van de stad. Maar er was hoe dan ook oorlog geweest, er was heel wat gebeurd. Het leed was aanzienlijk en er zullen veel verschillende emoties geleefd hebben in 1672. Nu, 350 jaar later, geven wij misschien wel een echo aan al die emoties. Het is niet compleet, maar er resoneert bij ons iets van de verhalen over vroeger die wij hebben gehoord. En dat maakt dat wij nu een gedenk- en feestdag hebben rondom het Gronings Ontzet. Zouden de mensen uit het verleden ons vanuit de diepte toeschreeuwen dat we dit moeten gedenken en vieren? Of kunnen we juist maar nauwelijks echt vatten hoe het was, waardoor we een vervormde echo weergeven? Toch vind ik het een wonderlijk verschijnsel dat wij eigenlijk allemaal echo’s zijn van generaties terug. Niet alleen in onze kerken, maar zelfs in ons dagelijks doen en laten, en ook in onze tradities. Wat schreeuwen wij dan zelf in de diepte? Wat wordt de echo van de toekomst? Ik ben heel benieuwd wat er gaat resoneren van hoe wij vandaag de dag ons leven leven.