De afgelopen periode heb ik vaak aan Bob Dylan gedacht. Nu doe ik dat op zich wel vaker. Dagelijks kijk ik bijvoorbeeld op een fansite, of er nog nieuws is rondom de Amerikaanse zanger. Of kijk ik naar de setlist van de voorgaande avond, als de bard op tournee is. Maar dat is niet waarom teksten van Dylan door mijn hoofd ronddwaalden.

Door een wat knullige val kreeg ik last van mijn voet. De voorkeursvoet werd dikker, het voelde gekneusd aan. En een aantal tenen kregen een blauwpaarse kleur. Enfin. Het ondermaanse bestaan is een tranendal, het leven kent zo zijn rafelrandjes.

Bij zulke tegenslagen komen de teksten van Dylan tevoorschijn. Je kunt het slechter treffen, als het gaat om woorden en teksten. Want Dylan is zeker niet de minste. In 2016 werd hem de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend. Als eerste singer-songwriter, overigens. In 2008 kreeg Dylan overigens ook al de prestigieuze Pulitzer Prize, een journalistiek-literaire prijs met zo af en toe een extra categorie. Dylan kreeg de prijs in de categorie Special Citations and Awards.

Ik moest denken aan Dylan de fietser. Als hij een moment over heeft tijdens een tournee, pakt hij zijn citybike. Even een blokje om. Zoals toen in Noordpolderzijl, waar hij in café 't Zielhoes een kopje koffie ging drinken. Misschien dat Dylan daar ook wel inspiratie opdeed voor zijn epische lied Highlands: “Well my heart’s in the Highland / I’m gonna go there when I feel good enough to go”.

Waar Dylan zijn vrijheid had om in stad en ommeland te fietsen, zo ervoer ik mijn geblesseerde voet als een vrijheidsbeperkende maatregel. Ik moet denken aan de hoofdpersoon uit Dylans nummer I Shall Be Released, die in een gevangenis lijkt te zitten. De zon komt natuurlijk op in het oosten en zakt in het westen. De hoofdpersoon ziet de schaduw van de zon in tegengestelde richting door de tralies schuiven:

I see my light come shining
From the west unto the east
Any day now, any day now
I shall be released

I shall be released, het klinkt als de Engelse variant van de Statenvertaling, wat archaïsch taalgebruik. Maar de boodschap is helder: die schaduw zie je aan de muur voorbijtrekken, maar er komt een dag: ik wórd vrijgelaten.

Inmiddels is de blessure aan mijn voet voorbij. Ik loop weer als een spreekwoordelijke kievit. En ook daar komt Dylan weer voorbij, met Paths of Victory. Eigenlijk een lied voor in de burgerrechtenbeweging, maar toch, het gaf me wel het gevoel van vrijheid waar het in I Shall Be Released ook over gaat:

The trail is dusty
The road it might be rough
But the good road is a-waitin’
And boys it ain’t far off

Trails of troubles
Roads of battles
Paths of victory
We shall walk

Die paden van overwinning, mogelijk over de dijken en wegen van het Groningerland. Ik heb de kuierlatten weer ondergebonden en trek de paden op, de lanen in. Om met een oud kerklied te eindigen: “Die hoop moet al ons leed verzachten. Komt, reisgenoten, ’t hoofd omhoog!”