Op de fiets op weg naar mijn werk kom ik langs een felgekleurd bord met daarop de tekst: ‘Gelukkig ben je in Groningen. In Groningen is de toekomst al begonnen.’ Die tekst brengt een glimlach op mijn gezicht. Ja, gelukkig wel! Het is goed om hier te zijn. In een bijeenkomst van de provincie Groningen kregen we uitleg over de strategie achter het ‘merk Groningen’. Niet het negatieve verhaal van ‘Groningen is ver weg’, ‘de inkomens blijven hier achter’, ‘de bevolking krimpt’, maar een positieve boodschap met een vleugje humor. Groningen is van de studenten en wetenschappers aan de universiteit en de Hanzehogeschool. Bij ons worden vernieuwende ideeën bedacht en zijn wij voorlopers op het gebied van waterstof als vervanger van aardgas. Hier hebben we al bussen en vrachtwagens die op waterstof rijden.
Een dag na de presentatie was ik in Sappemeer, waar ik betrokken ben bij het project De Wijk De Wereld. Daarbij staan verhalen centraal van mensen uit een specifieke wijk, in dit geval het dorp Sappemeer. Theatermakers halen verhalen op en maken daar een voorstelling van, die in de schouwburg te zien is. Mensen die niet zo gauw naar een voorstelling gaan, maken zo kennis met het theater en de hoop is dat ze daar nog eens terugkomen.
In een achterstandswijk in Sappemeer verspreidde ik folders van het project. Ik kwam er veel dichte deuren tegen en stickers met ‘aan de deur wordt niet gekocht en bekeerd zijn we ook al’. Kennelijk bestaat hier veel wantrouwen tegen mensen die aan de deur komen en iets van hen moeten. In gesprek met oude bewoners hoor ik veel dat zij de saamhorigheid van vroeger missen. Vroeger werd er nog samen gebarbecued en gingen de buren met elkaar op stap. Met de nieuwe bewoners is dat er niet meer bij. Die werken allebei, hebben kleine kinderen en geen tijd om iets met hun buren te ondernemen. Een oude bewoner vertelt honderduit over de vele viswedstrijden die hij in het verleden heeft gewonnen. Voor hem zijn de jaren zestig nog dichtbij.
Daar in Sappemeer is de toekomst nog helemaal niet begonnen. De mensen die ik sprak leven nog in het verleden. Als ik op televisie de parlementaire enquête volg, realiseer ik me dat ook voor mensen in het aardbevingsgebied de toekomst nog helemaal niet begonnen is. Zij zitten nog volop in de afhandeling van de schade en versterking van hun huis. Zolang dat niet is afgerond, kun je niet verder met je leven. En dat geldt ook voor asielzoekers die in Ter Apel of elders hun procedure afwachten.
Hoe krijg je deze twee werelden nou bij elkaar? Het begint denk ik bij het luisteren naar elkaars verhalen. Daar biedt het theater een podium voor. Aletta Jacobs, Johan Remkes en Marianne Timmer kwamen ooit uit Sappemeer. Het kan nog wel wat worden met de toekomst…
