In november 2020 schreef Brechtje Keulen in ‘Wordt Vervolgd’ van Amnesty International:

Door een gapend gat in het dak valt daglicht naar binnen. Tussen brokstukken steen en gruis op de vloer van de Ghazanchetsots Kathedraal (Kathedraal van Christus de Verlosser) In Shushí, Nagorno-Karabach, liggen de bijbels en stukken verbogen metaal. Houten kerkbanken zijn versplinterd, gordijnen verscheurd, toen de Armeens-Apostolische kathedraal in oktober getroffen werd door een – vermoedelijk Azerbeidzjaanse – raket.

De gebroken icoon in het stof doet bijna denken dat de oorlog tussen het voornamelijk islamitische Azerbeidzjan en het orthodox-christelijke Armenië puur een religieuze strijd is. Wat we werkelijk zien: de scherven van een geopolitiek machtsspel.

Al sinds 1988 strijden Azerbeidzjan en Armenië om de grensregio Nagorno-Karabach. In de jaren tachtig en negentig vonden tienduizenden mensen de dood in het bloedige conflict. Een staakt het vuren werd afgekondigd in 1994, maar tot een officiële vrede kwam het nooit. In september van 2020 laaide het conflict weer op. Meer dan duizend mensen kwamen om het leven. Ruim 70 duizend inwoners raakten ontheemd; bijna de helft van de bevolking. Begin november werd een vredesakkoord getekend, maar echte vrede lijkt hier nog altijd ver weg.

Philippine Lugtigheid kopieerde de foto tot dit schilderij. Het ontroerde haar zeer om dit beeld te zien. Mensen hadden blijkbaar behoefte om dit altaar weer te herstellen met de restanten van de kapotgeschoten kathedraal.