Deze Kerk in Stad is de laatste die u op vrijdag of zaterdag krijgt; volgend jaar verschijnen we op de dinsdag. Dit is ook de laatste Kerk in Stad van dit jaar, ook in die zin kunnen we dus spreken van een finale.

Ik wil het echter toch even hebben over die andere finale: die van komende zondag in Qatar. Op het moment van schrijven is nog niet duidelijk wie er gaan strijden om de trofee op het door mij hier vorig jaar al gehekelde kampioenschap. Wat wel bekend is: geen enkel weldenkend land (bestaan die?) heeft het lef gehad zich terug te trekken uit protest tegen de wantoestanden waarin dit toernooi is georganiseerd.

Wat ook bekend is (althans bij mij en een paar mensen die mij kennen): ik boycot het toernooi, zoals ik dat hier vorig jaar al aankondigde. Ik kijk niet. Maar ik kan die beslissing alleen voor mezelf nemen, en ik weet dat veel anderen wel kijken. Miljoenen Nederlanders volgen de wedstrijden en alles eromheen. Hun argumenten om dat te doen variëren van ‘maar ik houd zo van het spelletje’, via ‘het toernooi is nu tóch al aan de gang’, tot ‘boycotten heeft geen enkel nut’.

En ik snap veel van die argumenten ook wel. Hoewel: niet kijken levert wel tijd op. Tijd waarin ik me terugtrek in de bubbel van (op dit gebied) geestverwanten, die juist tijdens de wedstrijden berichten over de wantoestanden in Qatar, ook nu nog. Want het stopte niet bij de 6500 doden waarover ik het vorig jaar al had; dat aantal zal alleen nog maar zijn opgelopen.

In Qatar worden tot op vandaag mensen uitgebuit, nadat ze met mooie verhalen en grote salarisbeloften naar het golfstaatje zijn gelokt. Daarvoor moeten ze eerst wel zelf een flink bedrag ophoesten, voor de reis en diverse andere, vagere doelen. Eenmaal op de plaats van bestemming blijkt de werkelijkheid veel minder rooskleurig. Maar terug kunnen ze niet meer, daarvoor moeten ze eerst veel geld verdienen, en dan nog maar kijken of ze hun paspoort terug kunnen krijgen, want dat wordt meteen ingenomen.

Weer die vraag: wat heeft het voor nut om je hierin te verdiepen? Of specifiek hierin, er is toch zo veel onrecht in de wereld? En ik snap die vraag ook wel. Het Engels heeft in dit verband een realistisch advies: ‘pick your battles’, kies je gevechten met zorg uit. De vraag is alleen hoe je dat dan doet. Wat zijn je redenen om wel in het geweer te komen tegen de ene misstand, maar niet tegen zoveel andere? En eerlijk gezegd: dat weet ik niet altijd precies.

Ik weet alleen dat er zoveel onrecht in de wereld is dat ik er niet in mijn eentje tegenop kan. Maar ik weiger me daardoor murw te laten maken, en ik weet van anderen – ook van mensen die wel naar de wedstrijden in Qatar kijken – dat zij dat ook doen. Er blijft ook na de finale veel onrecht over om tegen te vechten.