Met de ogen dicht bewoog hij door een lege huiskamer. Wij hoorden geen muziek, maar konden die wel zien in de manier waarop hij danste. Ontregelend mooi. Vanuit de gang komt het vertrouwde geluid van het verpleeghuis: “Help me dan toch.”

Ik neem het allemaal in me op, want ik weet dat het de laatste keer is. Als de verzorging zo met mijn schoonmoeder klaar is, ga ik afscheid nemen. Mijn schoonmoeder gaat sterven en dat is verdrietig maar ook goed.

Zeven jaar woonde ze hier. We wilden al jaren eerder helpen maar mijn schoonvader had in stilte alle zorg op zich genomen en onze zorgen weggewuifd. Na een hersenbloeding mochten we oppassen zodat mijn schoonvader kon repeteren met zijn orkest of zelf even naar de dokter kon. Het was ingewikkeld met nog een kind op de basisschool, werk en twee uur reistijd enkele reis.

Op 3 juli las ik in de krant dat ik in de toekomst meer moet doen. Want “mensen verwachten te veel van de overheid”. Thuis wonen is goed voor mensen en dagopvang is niet nodig. Hulp nodig hebben bij het naar de wc gaan is straks geen verpleeghuisindicatie meer. Ik denk dat mensen die dit soort nota’s schrijven nooit hun schoonmoeder in haar eigen huis hebben moeten afleiden omdat ze naar huis wil. Thuis blijven wonen heeft geen meerwaarde voor iemand die haar eigen huis niet meer herkent maar naar haar moeder wil. Als het toch moet, is dagbesteding broodnodig.

Vijf maanden na onze eerste oppasdag stierf mijn schoonvader. Zoals mijn man op de crematie van zijn moeder zei: “Jou toen naar de spoedopvang rijden, was het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb, maar we wisten allebei dat het nodig was.” De minister weet dit niet: ze gaat drie miljoen investeren om te onderzoeken of mensen als mijn schoonmoeder opnieuw kunnen leren dat auto’s niet stoppen als je de weg oploopt en dat je kant- en klaar maaltijden niet in een piepschuimbakje op het gas kan verwarmen.

Ik zou die drie miljoen in personeel investeren: Eenmaal in haar vaste verpleeghuis knapte mijn schoonmama nog heel goed op. Ze hoefde niet meer te doen alsof. Het was toegestaan dingen niet te weten en er was volop ruimte om te zijn wie ze was. Ze ging helpen in de keuken, voerde medebewoners wandelend door de tuin. Ze had tekenles, ging zwemmen. En er was alle ruimte voor haar, precies zoals ze was. Zoals er plek, liefde en geduld is voor iedereen die er woont, omdat het thuis niet meer ging. Als iemand graag danst, gaan hier de meubels naar de zijkant van de kamer. Wat ben ik blij dat ik hier was om deze man te zien dansen. Mijn zwager zegt zachtjes: “Hij kwam hier zes maanden geleden binnen met zijn laptop onder zijn arm. Het gaat zo hard.”

De minister in Trouw: “Denk na over hoe je oud wilt worden.” Wat de minister zich niet lijkt te realiseren: Daar heb je als mens maar bar weinig invloed op. En als onze zelfstandigheid verdwijnt, willen we allemaal een plek om te dansen.