Blijk ik al bijna veertig jaar op de verkeerde weg te zitten.

Halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw kwam ik in aanraking met een christendom dat me enorm opluchtte: allerlei zware dogma’s en wetten konden toch wel eens meer door mensen bedacht zijn dan door God. De Wet van de Liefde kreeg een nieuw gezicht, en daarmee kreeg ook Jezus voor mij een nieuw gezicht. Een gezicht dat me aankijkt met een mengeling van plezier en mededogen, en dat zo ook naar mijn medemensen kijkt.

God en de kerk waren niet langer die strenge paternalistische baasspeler die een groot deel van mijn jeugd had beheerst; er kwam ruimte voor mijn eigen inbreng, mijn eigen gedachten. Ik werd er een blijer mens van, en meestal ben ik dat nog steeds.

Een beweging die vooral de laatste jaren mijn aandacht heeft getrokken, bouwt daarop voort; ze streeft naar een kerk waar ruimte is voor iedereen. Je hoeft geen geloofsexamen te doen om lid te mogen zijn van die gemeenschap; je hoort erbij omdat je mens bent.

Op internet kwam ik in aanraking met een Amerikaanse tak van deze beweging; ze noemen zich daar ‘progressive Christianity’. Het heeft misschien wel iets te maken met ‘progressief’ in politieke zin, maar de beweging houdt zich verder niet nadrukkelijk bezig met politiek. “Wij streven naar een verstaan van christelijke praktijk en theorie die leiden tot meer zorg voor de manier waarop mensen elkaar behandelen dan voor de manier waarop mensen uiting geven aan hun geloof, tot acceptatie van ieder mens, en tot respect voor andere religieuze tradities,” staat er (in het Engels) te lezen op hun website. Ik kwam ze tegen op Facebook, dat kennelijk mijn interesses eens correct heeft geïnterpreteerd (“Agnes, dit vind je misschien leuk”), en ik ben ze gaan ‘volgen’.

Van tijd tot tijd krijgt sindsdien mijn bezoek aan Facebook iets van een meditatie, met korte statements om goed over na te denken. Wat bijvoorbeeld te denken van deze tekst: “Terwijl wij zitten te wachten tot God zich (met ons) gaat bemoeien, zit God te wachten tot wij (met Hem) gaan samenwerken.” Of deze: “Religie is op haar best wanneer ze maakt dat wij onszelf moeilijke vragen stellen. Ze is op haar slechtst als ze ons laat denken dat we alle antwoorden voor alle andere mensen hebben.”

Maar ik zit dus helemaal fout. Want toen ik ging googelen op datzelfde ‘progressive Christianity’, stuitte ik op een enorm aantal waarschuwingen van medechristenen. ‘We’ zitten fout, omdat we niet opstaan tegen mensen met een LGBTQ+-inslag. We schijnen zelfs heteroseksualiteit af te wijzen. Wat ook niet schijnt te deugen, is het feit dat we het belangrijker vinden wat iemand doet dan wat iemand gelooft. En dat we denken dat God mensen er niet op aankijkt als ze een andere religie aanhangen, is ook al een dwaling. En dan heb ik het nog niet eens gehad over eventuele redenen om niet tegen abortus te zijn.

Of zou God toch groter zijn?