Marco Borsato heeft in 2012 een nummer gemaakt met als titel ‘Afscheid nemen bestaat niet’. Tussen 2012 en 2023 is het nodige gebeurd. We weten we ondertussen hoe het met Marco Borsato is verdergegaan. We horen weinig of niets meer van hem. Door allerlei beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag heeft hij afscheid moeten nemen van zijn tv-optredens en podia waarop hij optrad. Zelfs in The Passion worden zijn nummers niet meer gebruikt.

Ik vroeg me af: zou hij nog weleens terugdenken aan dit nummer en vandaag misschien tot de conclusie moeten komen dat afscheid nemen wel degelijk bestaat? “Spreuken en gezegden verdraaien de waarheid,” houdt een vriend van me mij altijd voor als ik er weer eens een gebruik. Maar dat geldt zeker ook voor heel veel songteksten. Henk Westbroek kon er ook wat van, met zijn songtekst “vriendschap is een illusie”. Kortom, wees altijd kritisch op dit soort teksten.

Afscheid nemen bestaat namelijk wel degelijk. Er komt in ieder mensenleven een onvermijdelijk moment dat je afscheid neemt, afstand neemt van datgene wat je dierbaar was, wat je gedaan hebt. Wat dan blijft zijn de herinneringen. Maar zelfs deze herinneringen vervagen of nemen op enig moment een afslag die steeds verder af komt te staan van dat wat realiteit was. Ze worden ingekleurd en mooier gemaakt. Vandaar dat je altijd kritisch moet zijn op mensen die hun eigen memoires gaan publiceren. Dat zijn maar zeer zelden kritische reflecties op de eigen rol in het verleden. In tegenstelling tot een biografie, die wordt door een buitenstaander geschreven en getoetst aan verschillende bronnen.

Afscheid nemen bestaat wel degelijk, merk ik nu aan mezelf. Na achtentwintig jaar Open Hof en ruim twintig jaar columns in Kerk in Stad is het mooi geweest. Ik ben aan het afscheid nemen. Mijn kantoor aan het opruimen, afscheid nemen van heel veel mensen waar ik de afgelopen jaren mee heb samengewerkt. Afscheid nemen van bezoekers van de Open Hof. Dat laat me niet onberoerd. Wat er straks blijft zijn de herinneringen en mijn columns (en artikelen) voor Kerk in Stad, die ik allemaal bewaard heb.

Met deze column neem ik afscheid van u, lezer van Kerk in Stad. Ik heb geen idee of ik u er een plezier mee gedaan heb of dat ik misschien, soms, u tegen de haren in heb gestreken of op tenen ben gaan staan. Maar hoe het ook zij; afscheid bestaat wel degelijk. Ik dank u voor uw aandacht en wens u al het goede.