Een van de liefste mensen in mijn vriendenkring is ziek. Nog net niet levensbedreigend ziek, maar dat kan het wel worden. Ik leef mee, op afstand, want we wonen niet bij elkaar om de hoek. Zo vaak als ik kan ga ik op bezoek, dagelijks hebben we telefonisch contact over de vorderingen en bijwerkingen van de chemobehandeling. Ik merk dat het zwaar is, heel zwaar. Ik wilde dat ik een deel van het traject kon overnemen, maar dat gaat niet. Dat gaat nooit bij ziekte; daar moet de patiënt zelf doorheen, en het beste wat je kunt doen is laten merken dat je klaarstaat om waar mogelijk hulp of aandacht te bieden.

In mijn leven spelen zich ondertussen ook andere zaken af. Het wordt zomer, we hebben een vakantie gepland, de kat wordt ziek, de verbouwing in ons huis vordert naar grote tevredenheid. Een andere vriendin die we beiden kennen breekt een enkel, en weer iemand anders wordt verliefd. In mijn dagelijkse telefoontjes met de zieke laat ik af en toe iets merken van wat er verder gebeurt; misschien leidt het wat af, of op zijn best verklaart het waarom ik niet meer elke week kan komen. De zieke reageert teleurgesteld: “Wat kan mij dat schelen joh, weet je wel echt hoe ik lijd? Je kunt klaarblijkelijk niet echt meevoelen waar ik momenteel doorheen ga.”

En ik weet dat ik dat ook niet echt kan. Had de zieke dat werkelijk van mij verwacht? We hebben al zoveel met elkaar meegemaakt, maar het is nu net alsof het decor verschuift, alsof we elkaar niet meer kunnen bereiken. Natuurlijk is het feit dat mijn kat ziek is niet te vergelijken met de ziekte van deze lieve mens. Maar het is wel mijn lieve kat, die voor mij wél heel veel betekent, en die ik net zomin kan missen als een menselijke vriend.

Weet iemand hoe je dat soort werelden gescheiden houdt terwijl ze toch samenkomen in jouw leven? Hoe kan ik vrolijk op vakantie gaan terwijl er om mij heen mensen nog niet eens een paar nieuwe schoenen kunnen kopen? Als je dan een kaartje stuurt vanuit (ik noem maar wat) de Pyreneeën met de tekst ‘Ik heb aan je gedacht’, doe je dan iets goed, of juist niet? Hoe lopen de grenzen tussen met de ander meeleven, iemand laten meegenieten met jouw plezier en diegene jaloers maken?

Ik denk dat ik niet anders kan doen dan uitgaan van mijn eigen goede bedoelingen, en mijn gedrag proberen bij te stellen aan de hand van de reacties daarop. Vakantie is misschien juist ook een periode om daar weer even bij stil te staan, om me af te vragen of mijn bedoelingen nog zuiver zijn, of ik de anderen in mijn leven nog zie op de plek waar zij zijn, in hun situatie. De zieke heeft nog een lange weg te gaan, maar de chemokuur slaat aan. Ergens op die weg van genezing zullen wij ook elkaar weer vinden. Of niet, maar geliefde anderen zullen er hopelijk altijd zijn.