Minke en Corinne zijn ‘Kind aan Huis’-ouders van Lisa. “Je kunt veel voor een kind en de ouders betekenen door af en toe even de zorg over te nemen en het is ook een verrijking van je eigen leven. We zijn allemaal blij met de rol die we in elkaars leven mogen spelen. We gunnen het elkaar, vertrouwen elkaar. Het is een win-win-winsituatie.”
Sinds iets meer dan anderhalf jaar zijn Minke en Corinne ‘Kind aan Huis’-ouders van Lisa. Corinne hoorde via haar werk over ‘Kind aan Huis’ van Humanitas. “We hebben er samen een tijdje over nagedacht en ons toen aangemeld. We houden van kinderen en het leek ons mooi om op deze manier iets voor anderen te kunnen betekenen. Al vrij snel kregen we een voorstel, voor een tweeling van zeven jaar. Dat leek ons iets te veel om mee te beginnen. Daarna kwam dit voorstel: een meisje van veertien maanden, en dat voelde meteen zo goed, echt alsof het zo moest zijn. Vanuit Humanitas werd aangeraden om er toch even rustig over na te denken. En dat hebben we ook gedaan. Even van de roze wolk af en realistisch kijken naar wat het zou betekenen. Maar het bleef goed voelen en dus hebben we de stap gewaagd.”
En daar hebben ze, nu anderhalf jaar later, geen spijt van. Minke: “Lisa is iedere twee weken een heel weekend bij ons. Op vrijdagmiddag haal ik haar op bij de crèche en op zondag gaat ze weer naar huis. Het is intensief, maar vooral ook heel leuk. Het voelt nog steeds heel goed, voor ons allemaal. De moeder is nog jong en staat er alleen voor. We hebben veel bewondering voor hoe zij zich staande houdt: werken, huishouden, een kind grootbrengen en nu is ze zelfs aan een studie begonnen.”
Corinne: “Het is natuurlijk best een stap voor een moeder om haar kind zo aan anderen toe te vertrouwen, maar het geeft haar ook de mogelijkheid om haar leven verder op te bouwen. Het is fijn dat we dit als vrijwilligers doen, we zijn geen officiële instantie die de thuissituatie van het kind beoordeelt of zo.”
Goed contact, veel overleg
“Lisa heeft het naar haar zin bij ons,” vertelt Corinne. “Ze was heel snel gewend. We zijn er ook helemaal voor gegaan, hebben alles aangeschaft: een ledikantje, traphekje, autostoeltje.”
Minke: “Onze familieleden kwam met kleertjes en speelgoed, iedereen is dol op haar. Lisa heeft hier haar eigen slaapkamer en speelgoed. Ze speelt met kinderen in de buurt en gaat met ons mee op familiebezoek.”
“Wel altijd in overleg met haar moeder,” vult Corinne aan. “Omdat ze zo klein was toen ze bij ons kwam, was het contact heel intensief en nog steeds overleggen we veel. De moeder vraagt ook wel advies aan ons en andersom doen we dat ook en we wisselen veel foto’s uit.”
Verrijking van je leven
Bij de bijeenkomsten van Kind aan Huis horen ze heel verschillende verhalen. Corinne: “Iedere situatie is anders. Soms komen kinderen één dag of maar af en toe een weekend. Hoeveel contact er met de ouders of verzorgers is en waarom de kinderen af en toe bij anderen zijn – het is overal anders.”
En toch is er ook veel herkenning. Minke: “Je kunt veel voor een kind en de ouders betekenen door af en toe even de zorg over te nemen en het is ook een verrijking van je eigen leven. In je relatie gebeurt er bijvoorbeeld ook wel wat als je samen voor een kind van een ander zorgt.” De bijeenkomsten hebben meestal een thema en het is interessant om met anderen over zo’n onderwerp in gesprek te gaan, vinden ze. “Ondanks de verschillen deel je toch iets bijzonders met elkaar. Allemaal wil je graag kinderen en hun ouders helpen en dat zo goed mogelijk doen.”
Ook de boze buien
Terug naar hun eigen situatie. “Lisa is inmiddels ruim tweeëneenhalf en helemaal zichzelf bij ons, dus ook met boze buien. We maken van alles mee met haar. Na een weekend zijn we uitgeteld en blij dat we nog even tijd voor onszelf hebben voor er een nieuwe werkweek begint. Maar we missen haar ook en verheugen ons erop dat ze weer komt,” vertelt Minke.
“Hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons komen,” zegt Corinne. En daar lijkt het wel op. “We zijn allemaal blij met de rol die we in elkaars leven mogen spelen. We gunnen het elkaar, vertrouwen elkaar. Het is een win-win-winsituatie.”
Minke: “Laatst zei ik tegen de moeder: ‘Ik hoop dat Lisa als puber naar ons komt als ze ruzie met jou heeft.’ En weet je wat ze zei? ‘Dat hoop ik ook.’”
Om privacy-redenen zijn in dit verhaal niet de werkelijke namen gebruikt. Dit verhaal verscheen eerder op humanitas.nl. Volg voor een video met meer ervaringsverhalen de link:
Ook gastgezin worden?
Als gastgezin bied je een kind, jongere of jongvolwassene zo af en toe een ‘thuis in een ander huis’. Het kind doet mee aan de alledaagse dingen en krijgt positieve aandacht. Huishoudens van alle leeftijden en samenstellingen zijn welkom.
Meer weten? Neem een kijkje op humanitas.nl/groningen/kindaanhuis
