We gaan terug in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Jan en Gerrie Kampman met hun twee kinderen verhuizen van de reformatorische Veluwe naar het overwegend katholieke Brabant. Een enorme stap. Maar in verband met Jans werk kan het niet anders. Gelukkig vonden ze een huis in Sprang-Capelle, een protestantse oase in de roomse woestijn. Niet zover van Jans nieuwe werkkring in Tilburg.

Voor een beurt aan de auto zijn ze aangewezen op een garage in het nabijgelegen Waalwijk. Op een dag rijdt Jan in zijn Peugeot 404 daarheen voor een kleine beurt. De ontvangst is hartelijk. Die hartelijkheid van de Brabanders valt hem trouwens steeds op.

Terwijl de auto onderhanden wordt genomen neemt Jan, voorzien van een kopje koffie, plaats in de showroom. Altijd leuk om nieuwe auto’s te bekijken, maar zijn portemonnee laat het nu niet toe om tot aankoop over te gaan. Zijn auto is immers nog goed. Even olie verversen en een nieuw filtertje en klaar is Kees.

Er klinkt muziek in de showroom. Een grappig liedje, naar hij later verneemt is het een carnavalshit van Vader Abraham, maar die naam kende hij tot dan alleen vanuit de Bijbel. Na een paar keer ‘Lalala’ als intro klinkt het:

Een vis moet kunnen zwemmen,
een vogel vliegt het liefste in het blauw.
Een fiets moet kunnen remmen,
en ik, ik hoor en blijf alleen bij jou.

* *

Een mens houdt van het leven,
de straat die hoort toch bij het carillon.
Een ballonnetje moet kunnen zweven.
Loop je altijd in de schaduw, loop je nooit meer in de zon.

* *

En dan het refrein:

* *

Op het deksel van de jampot staat geschreven:
“Het lekkerste zit altijd onderin”.
En op de zijkant staat: "Geniet maar van het leven,
treuren heeft vandaag geen zin".

In de werkplaats hoort hij de monteurs meezingen met het refrein. Stiekem vindt hij het wel leuk. Heel wat anders dan op de Veluwe, want daar hoorde je zoiets niet. Hij wordt er helemaal vrolijk van. De vrolijkheid is echter van korte duur. De chef van de werkplaats komt naar hem toe en zegt: “Meneer Kampman, wij hebben een paar mankementen aan uw auto ontdekt. Komt u even mee naar de garage?” Jan schrikt,  loopt mee en krijgt tekst en uitleg. De remvoeringen moeten worden vervangen en de uitlaat is ook bijna aan het eind van z’n latijn. Wat een enorme tegenvaller: bijna vijfhonderd gulden! Hij denkt even na en zegt dan: “Het is niet anders, vervangt u de onderdelen maar, ik heb de auto nodig voor mijn werk en nu geen geld voor een andere, want we zijn pas verhuisd. Nou, daar zal mijn vrouw ook niet blij mee zijn”, zucht hij.

Dan opeens ziet hij op de overal van een van de monteurs zijn naam: M. J. God. “Meneer, heet u God?”, vraagt Jan. Jazeker, dat is mijn achternaam, mijn vader heet ook zo, hahaha." De monteur ziet de verbazing in Jans ogen. “O, u komt hier niet vandaan, maar die naam komt in Brabant wel meer voor hoor. Kijkt u maar in het telefoonboek. Ik heet: Maria Johan God. Dus als uw vrouw boos is over de hoge reparatiekosten zegt u maar: God heeft onze auto gerepareerd, dan is het altijd goed.” De monteurs lachen er hartelijk om en Jan lacht mee als een boer met kiespijn.

Hij vraagt of hij even zijn vrouw mag bellen en vertelt haar dat hij veel later thuiskomt en van de financiële tegenvaller. Dat God de auto repareert laat hij nog maar even achterwege.

Eenmaal thuisgekomen vertelt hij zijn belevenissen. “Gerrie”, zegt hij: “Een troost dat God onze auto heeft gerepareerd.” De toch al geïrriteerde Gerrie barst in woede uit: “Spot niet zo over God, die repareert geen auto’s, schaam je!” Dan pakt Jan de rekening en laat het zien: ‘Uw monteur: M.J. God’. “Wat, heet die man God!? Verschrikkelijk, je zal zo’n achternaam hebben. Maar wat een bedrag, om te janken!” Jan knikt.

Na de lunch pakt Jan het nog nieuwe telefoonboek van het district Tilburg en na enig zoekwerk ontdekken ze enkele keren de achternaam ‘God’.

Dan vertelt hij over het liedje van Vader Abraham: “…treuren heeft vandaag geen zin”.